WEER THUIS EN DE WEG ER NAAR TOE

We hadden een late vlucht terug naar Düsseldorf, pas om 21.10 uur, dus hebben we de laatste dag in de Sunshine State lekker relaxed doorgebracht bij de pool van ons hotel aan de beach. Nog even genieten van het mooie weer en de rust. Een van onze hotelkamers hebben we kunnen verlengen tot 18.00 uur, dus konden we al de rotzooi daar mooi stallen en lekker op het gemakkie nog even douchen voor we richting de luchthaven moesten gaan. Nadat iedereen weer fris & fruitig en vooral, met het oog op de temperaturen hier in Holland, geheel 'overdressed' klaar voor vertrek was, hebben we Truus geactiveerd met de opdracht ons naar het dichtst bijzijnde 'Perkins' Restaurant te rijden om daar ons galgenmaal te verorberen. Er was er eentje redelijk in de buurt en ook nog min of meer op weg naar de luchthaven die ook nog eens minder dan 20 mijl van ons adres lag dus hadden we tijd zat. Een lekker glaasje wijn en een goeie maaltijd om het vliegtuig voedsel te kunnen vermijden bleek een strak plan waarover later meer. De luchthaven in Fort Myers is niet zo groot maar toch groter als verwacht. We leveren onze laatste huurtuut in bij Hertz op de luchthaven waar alles wel heel rustig was. Slechts 3 ingeleverde auto's en geen medewerker meer te bekennen! We hebben dus maar heel goed de gegevens voor ons zelf genoteerd en meegenomen. Nu maar hopen dat het allemaal goed gaat na het huren en omwisselen van 3 auto's in 12 dagen tijd! We sjouwen met onze bagage naar de vertrekhal en checken in. Ook hier is het niet druk en lijkt het alsof we zo'n beetje de enige vlucht zijn die vertrekken waarbij iedereen voor het grootste deel al is ingecheckt of zo. Vervolgens door de security, dit gaat voor de meeste ook goed maar mijn fototas blijkt toch wel heel interessant. Ik wordt apart genomen en de tas wordt door een van de security medewerkers aan een uitvoerig onderzoek onderworpen. Alles moet eruit, lenzen van de camera af en de tas wordt ook nog helemaal nagevoeld en alsof ik in een aflevering van CSI Miami ben beland ook met een papiertje en vloeistof behandeld. Natuurlijk konden ze niks vinden maar blijkbaar had de dame achter het röntgen apparaat iets gezien en dus moest de tas er nog een keer doorheen en werd deze daarbij door maar liefst 3 (!) beambten bekeken. Na een minuut of 5 kwam men dan toch schijnbaar tot de conclusie dat ik echt niks kwaads van zin had en kreeg ik de tas met een 'sorry case of mistaken identity' terug. Ik had op het puntje van mijn tong de vraag of ze me dat 'even' konden uitleggen liggen, maar besloot het te laten en mijn boeltje bij elkaar rapend snel door te lopen voordat iemand zich bedacht en het nog meer tijd zou kosten. Veel te beleven valt er verder op Southwest Florida International Airport niet te beleven dus we waren blij dat we niet zo lang hoefden te wachten (hadden ons niet aan de voorgeschreven 3 uur voor vertrek aanwezig zijn gehouden: foei!). Weer vlogen we met een Airbus A330-200 en weer zat de kist bijna helemaal vol met voornamelijk duitse toeristen. Het was een goeie vlucht op zich, met onderweg hier en daar wat turbulentie. Groot nadeel is dat je geen schermpje voor films e.d. hebt op de rug van de stoel van de voorgangers maar dat er her en der wat schermen verspreid door het toestel hangen die vanaf de plaatsen waar wij zaten (rij 19 in het midden) absoluut niet te zien waren. Gelukkig had ik een boek bij me want slapen kan ik om de een of andere reden nooit in een vliegtuig. De aangeboden 'chicken or pasta' konden we dus overslaan en gezien de reuk die dit afgaf om ons heen waren we er ook niet rouwig om. Ook het ontbijt hebben we voor een groot deel links laten liggen en ons beperkt tot een glaasje jus, kopje koffie en of thee (afhankelijk van aan wie je het vraagt ;-), yogurt en vers fruit. Er lag ook nog iets op de tray wat door moest gaan voor een broodje maar die hebben we mooi laten liggen. Een duitse meneer die aan de andere kant van het gangpad naast ons zat vroeg de stewardess of zij het ons aangeboden voedsel ook at? Normaal wel antwoorde ze opgewekt maar vanmorgen had ze geen honger. Waarom vroeg hij dat? Nou, antwoorde de duitse meneer, omdat dit het slechtste broodje is wat ik ooit gegeten heb! Over feedback gesproken! Langzaam maar zeker kwam de vlucht en dus ook onze vakantie tot een eind. De daling naar de luchthaven in Düsseldorf werd ingezet en het jongetje voor me, die braaf alles opgegeten had, begon ineens het beroemde 'kotszakje' nodig te hebben. Ineens kwamen de beelden uit een aflevering van Mr. Bean in het vliegtuig nadrukkelijk bovendrijven....



Het arme kind voor me had het niet meer en het leek wel alsof alles wat ie de afgelopen week gegeten had eruit moest. Na de landing, de douane formaliteiten en het oppikken van de bagage gingen we op zoek naar onze auto. En jawel hoor, hij stond er nog! De laatste etappe - de weg naar huis - terug naar het ritme en de routine van alle dag. De vakantie is voorbij, het was er een met dubbele gevoelens na het plotselinge overlijden van onze vader en schoonvader, een aangepast en ingekort programma en het steeds aanwezige vlooien circus. Maar toch is het goed geweest, we hebben samen gehuild, herinneringen opgehaald, samen gelachen en genoten van het moois wat Florida te bieden had. Foto's worden nog toegevoegd en ... tot de volgende reis!