WEER THUIS EN DE WEG ER NAAR TOE

We hadden een late vlucht terug naar Düsseldorf, pas om 21.10 uur, dus hebben we de laatste dag in de Sunshine State lekker relaxed doorgebracht bij de pool van ons hotel aan de beach. Nog even genieten van het mooie weer en de rust. Een van onze hotelkamers hebben we kunnen verlengen tot 18.00 uur, dus konden we al de rotzooi daar mooi stallen en lekker op het gemakkie nog even douchen voor we richting de luchthaven moesten gaan. Nadat iedereen weer fris & fruitig en vooral, met het oog op de temperaturen hier in Holland, geheel 'overdressed' klaar voor vertrek was, hebben we Truus geactiveerd met de opdracht ons naar het dichtst bijzijnde 'Perkins' Restaurant te rijden om daar ons galgenmaal te verorberen. Er was er eentje redelijk in de buurt en ook nog min of meer op weg naar de luchthaven die ook nog eens minder dan 20 mijl van ons adres lag dus hadden we tijd zat. Een lekker glaasje wijn en een goeie maaltijd om het vliegtuig voedsel te kunnen vermijden bleek een strak plan waarover later meer. De luchthaven in Fort Myers is niet zo groot maar toch groter als verwacht. We leveren onze laatste huurtuut in bij Hertz op de luchthaven waar alles wel heel rustig was. Slechts 3 ingeleverde auto's en geen medewerker meer te bekennen! We hebben dus maar heel goed de gegevens voor ons zelf genoteerd en meegenomen. Nu maar hopen dat het allemaal goed gaat na het huren en omwisselen van 3 auto's in 12 dagen tijd! We sjouwen met onze bagage naar de vertrekhal en checken in. Ook hier is het niet druk en lijkt het alsof we zo'n beetje de enige vlucht zijn die vertrekken waarbij iedereen voor het grootste deel al is ingecheckt of zo. Vervolgens door de security, dit gaat voor de meeste ook goed maar mijn fototas blijkt toch wel heel interessant. Ik wordt apart genomen en de tas wordt door een van de security medewerkers aan een uitvoerig onderzoek onderworpen. Alles moet eruit, lenzen van de camera af en de tas wordt ook nog helemaal nagevoeld en alsof ik in een aflevering van CSI Miami ben beland ook met een papiertje en vloeistof behandeld. Natuurlijk konden ze niks vinden maar blijkbaar had de dame achter het röntgen apparaat iets gezien en dus moest de tas er nog een keer doorheen en werd deze daarbij door maar liefst 3 (!) beambten bekeken. Na een minuut of 5 kwam men dan toch schijnbaar tot de conclusie dat ik echt niks kwaads van zin had en kreeg ik de tas met een 'sorry case of mistaken identity' terug. Ik had op het puntje van mijn tong de vraag of ze me dat 'even' konden uitleggen liggen, maar besloot het te laten en mijn boeltje bij elkaar rapend snel door te lopen voordat iemand zich bedacht en het nog meer tijd zou kosten. Veel te beleven valt er verder op Southwest Florida International Airport niet te beleven dus we waren blij dat we niet zo lang hoefden te wachten (hadden ons niet aan de voorgeschreven 3 uur voor vertrek aanwezig zijn gehouden: foei!). Weer vlogen we met een Airbus A330-200 en weer zat de kist bijna helemaal vol met voornamelijk duitse toeristen. Het was een goeie vlucht op zich, met onderweg hier en daar wat turbulentie. Groot nadeel is dat je geen schermpje voor films e.d. hebt op de rug van de stoel van de voorgangers maar dat er her en der wat schermen verspreid door het toestel hangen die vanaf de plaatsen waar wij zaten (rij 19 in het midden) absoluut niet te zien waren. Gelukkig had ik een boek bij me want slapen kan ik om de een of andere reden nooit in een vliegtuig. De aangeboden 'chicken or pasta' konden we dus overslaan en gezien de reuk die dit afgaf om ons heen waren we er ook niet rouwig om. Ook het ontbijt hebben we voor een groot deel links laten liggen en ons beperkt tot een glaasje jus, kopje koffie en of thee (afhankelijk van aan wie je het vraagt ;-), yogurt en vers fruit. Er lag ook nog iets op de tray wat door moest gaan voor een broodje maar die hebben we mooi laten liggen. Een duitse meneer die aan de andere kant van het gangpad naast ons zat vroeg de stewardess of zij het ons aangeboden voedsel ook at? Normaal wel antwoorde ze opgewekt maar vanmorgen had ze geen honger. Waarom vroeg hij dat? Nou, antwoorde de duitse meneer, omdat dit het slechtste broodje is wat ik ooit gegeten heb! Over feedback gesproken! Langzaam maar zeker kwam de vlucht en dus ook onze vakantie tot een eind. De daling naar de luchthaven in Düsseldorf werd ingezet en het jongetje voor me, die braaf alles opgegeten had, begon ineens het beroemde 'kotszakje' nodig te hebben. Ineens kwamen de beelden uit een aflevering van Mr. Bean in het vliegtuig nadrukkelijk bovendrijven....



Het arme kind voor me had het niet meer en het leek wel alsof alles wat ie de afgelopen week gegeten had eruit moest. Na de landing, de douane formaliteiten en het oppikken van de bagage gingen we op zoek naar onze auto. En jawel hoor, hij stond er nog! De laatste etappe - de weg naar huis - terug naar het ritme en de routine van alle dag. De vakantie is voorbij, het was er een met dubbele gevoelens na het plotselinge overlijden van onze vader en schoonvader, een aangepast en ingekort programma en het steeds aanwezige vlooien circus. Maar toch is het goed geweest, we hebben samen gehuild, herinneringen opgehaald, samen gelachen en genoten van het moois wat Florida te bieden had. Foto's worden nog toegevoegd en ... tot de volgende reis!

BEPAKT EN BEZAKT; ALS DAT MAAR IN DE AUTO PAST!

We zijn redelijk vroeg uit de veren en helemaal klaar voor DE klus van de vakantie - het inpakken van de auto. Altijd een puzzel op zich want er gaat natuurlijk heel wat meer mee terug naar huis! We hebben nu ook de twee duffelbags op wieltjes, waar we de benodigdheden voor de laatste dag en de terugreis hebben ingestopt. Scheelt weer een hoop gedoe met koffers die mooi in de auto kunnen blijven als we de handel eenmaal passend hebben. We laten dit karwei dankbaar aan de mannen over en lopen nog een keer door het huis om te kijken of we niet echt iets hebben vergeten. Als dit niet het geval blijkt te zijn gaan we weer op weg met een grote tas op de achterbank tussen Mechie en mij ingepropt. We stoppen bij IHOP voor een lekker ontbijtje en rijden meteen door naar Sanibel Island en Captiva Island voor de kust bij Fort Myers. De cirkel is weer rond want hier zijn we ook begonnen een goeie anderhalve week geleden. In de baai van Fort Myers zit nog een charter maatschappij die wel boten laat uitvaren om dolfijnen te spotten dus aan het eind van de middag strijken we daar neer. De 3:30 uur tocht was geannuleerd en onze gezichten beginnen al te vertrekken maar het goeie nieuws was dat er wel een zou gaan om 6 uur omdat het een spectaculaire zonsondergang zou worden. We boeken die dus meteen en gaan om de tijd te doden nog even langs de kleine outlet (Tanger) die ongeveer een mijl verder op ligt voor de laatste boodschappen. Als we ons om kwart voor zes weer melden hebben zich inmiddels nog wat mensen verzameld en zijn we uiteindelijk met een man of 25 en 3 bemanningsleden die er duidelijk veel zin in hebben. Het wordt een geweldige tocht. We krijgen een glas champagne aangeboden, zien witte pelikanen, spelende dolfijnen die de boot van dichtbij volgen en werkelijk zoals beloofd een spectaculaire zonsondergang. Er worden heel wat foto's getrokken en films gemaakt. Het is ook reuze gezellig. Iets om niet gauw te vergeten... Als we weer vaste bodem onder de voetjes hebben rijden we naar het hotel, checken in en gaan vervolgens op zoek naar een tent om de inmiddels weer hongerige magen te stillen. Het is de laatste avond, wat gaat de tijd toch vlug ...

VAN ALLES EN NOG WAT!

Onze laatste dag in Rotonda brengen we voor de middag door aan het zwembad; de temperatuur is er goed voor want deze loopt op tot 32C. We wisselen het afkoelen in het water nog steeds af met flink krabben en Mozes kijkt meewarig op veilige afstand vanuit het meer toe. Zowel van de eigenaren van het huis als de manager hebben we nog steeds niks gehoord! Rond een uur of 12 horen we vanaf de zijkant van het huis ineens 'hello'. Het blijkt Andy te zijn die polshoogte komt nemen en meteen de aanval inzet. 'Ongedierte in dit huis is ONMOGELIJK'. Zelfs het terras en de lanay worden gesprayed met ongedierte verdelger. Er komen nooit huisdieren, ook de mensen die het onderhoud verzorgen nemen nooit hun huisdieren mee dat weet ie 100% zeker. Dit gaat nog een tijdje heen en weer. Onze mail heeft hij nooit ontvangen (terwijl deze naar zijn zakelijke mailadres gestuurd is, nog eens gecheckt of er geen fout instond maar het was echt helemaal goed)> We hadden geen zin in een oeverloze discussie die toch tot niks leidt op onze laatste dag. Het was overduidelijk dat men er niks aan wilde doen. Nadat Andy weer verdwenen was, hebben we nog wat genoten van de pool en zijn toen gaan douchen, inpakken en vervolgens naar Punta Gorda gereden. Iedere avond vertrekt vanuit Fisherman's Village daar een 'sunset cruise' en kun je dolfijnen spotten, zo stond in iedergeval in de folder. Vanuit Englewood kan dit ook maar we hadden van ene Captain Bruce een mailtje gehad dat dit pas weer vanaf November ging lopen. Punta Gorda was dus onze laatste mogelijkheid! We komen dus aan en lopen naar het loket waar de kaartjes verkocht worden, maar als het eenmaal tegenzit zit het ook echt tegen want we krijgen te horen dat er vandaag niet uigevaren wordt. Het was bewolkt, er zou een sterke wind gaan opsteken en de onderstroming was te heftig. Grrrr.... We besluiten ons verdriet dan maar te gaan verdrinken op het terras aan het eind van fisherman's village, waar ze een goeie marguarita maken en het uitzicht grandioos is. Daarna heerlijk gegeten bij het Outback Steakhouse. Thuisgekomen nog even mail gecheckt en ja hoor, we hadden zowaar reactie van de eigenaresse van de villa, die had duidelijk eerst met Andy contact gehad. Afijn laat ik er maar over ophouden en de eer aan onszelf houden want hier lusten de honden brood van. Iets klopt er duidelijk niet in iedergeval, we ontdekken als echte Sherlock en Watson namelijk ook dat uit het gastenboek waar berichten instaan sinds 2004 er ook diverse pagina's zijn uitgescheurd!. Ach ja, nog een nachtje slapen en dan vertrekken we weer naar Fort Myers Beach. We hebben de laatste nacht ook het Holiday Inn @ the beach geboekt via Hotwire, dit keer voor slechts $69.00. Kan niet wachten ....

HALLOWEEN NADERT ... EN WIJ HEBBEN ONZE COSTUUMS AL!

Halloween nadert en overal kom je de tekenen tegen, in de winkelcentra, rondom veel huizen is het versiert, vooral jeugd loopt al geschminkt rond en in de bioscopen draaien de meest enge films! Loek en ik hebben onze costuums ook al, we gaan dit jaar als 'Zure Bom' want zo lopen we op het moment rond. Na allerlei smeerseltjes te hebben geprobeerd van drogisterijen en apotheken zijn we nu overgestapt op het insmeren met pure azijn om de jeuk tegen te gaan. Het pitst als een gek omdat we inmiddels ook steeds meer kapot gekrabd hebben maar het helpt wel. Het spul geeft natuurlijk ook geen bijwerkingen, behalve dan dat we echt ruiken als zure bommen. De bijpassende groene kleur begint ook aardig op te komen maar dat is dan van pure ergernis! OK genoeg geklaagd, we gaan gewoon door en zijn vastbesloten het onze vakantie er niet door te laten vergallen. Gisteren zijn we, na weer op het gemakkie te hebben ontbeten buiten, richting Ft. Myers gereden en hebben het Edison & Ford Museum bezocht. Het was echt ouderwets Floridiaans heet met temperaturen van rond de 32 C en een hoge vochtigheids graad. Op de terugweg naar huis zijn we nog even gestopt bij de mall en heeft Mechie bij Macy's ook nog een outfitje gescoord voor de bruiloft. Daarna in het foodcourt lekker Japanse Kip Teriyaki gegeten en om het af te leren nog even naar de film geweest. Dit keer naar Law Abiding Citizen met Jamie Foxx, zeer de moeite waard! Om een uur of 10 waren we weer thuis en hebben we nog lekker buiten gezeten onder het genot van een glaasje wijn om 'de jeuk te verzachten'. Van de manager die deze toko beheert en die we afgelopen zaterdag gemailed hebben over het neergestreken zijnde vlooiencircus hebben we nog steeds niks gehoord. Daarom gisterenavond ook nog maar even de eigenaar van de villa in Engeland gemailed en op de hoogte gesteld, kijken of er nu reactie komt.

We hebben sinds eergisteren avond ook weer een nieuw huisdiertje wat nieuwsgierig komt kijken wat er hier loos is, een wasbeertje, die we Zorro genoemd hebben. Gisterenavond kwam hij ons weer met een bezoekje vereren. Ook Mozes komt nog steeds trouw iedere dag even goeie dag zeggen...

KRABBEN - ZWEMMEN - SHOPPEN & FILM

Aangezien het nu echt lijkt alsof Loek en ik lijden aan de waterpokken, mazelen of iets dergelijks kunnen we niet met goed fatsoen in een korte broek of rokje ergens heen zonder steeds vragen te moeten beantwoorden. De vlooienbeten breiden zich toch steeds uit ondanks het sprayen, zuigen en reinigen van de kamers. We besluiten vanmorgen danook maar lekker hier te blijven (zeer welkom na een nacht van rondspoken, krabben, smeren van allerlei middeltjes, nog meer rondspoken en vooral nog meer krabben!). Het wordt dus lekker relaxed ontbijten buiten en in onze eigen pool zwemmen. Het toch nog frisse water lijkt het maanlandschap op onze benen en armen goed te doen en dus blijven we dankbaar zo lang mogelijk in het water hangen. Rond een uur of een hebben we er allemaal toch wel genoeg van en wordt het tijd om actie te ondernemen en dus gaan we langzaam douchen, de wasmachine uittesten en uiteindelijk richting de mall in Port Charlotte te gaan. We willen naar de film de 'Stepfather'. Daarvoor blijft er gelukkig nog wat tijd over om de plaatselijke mall en Macy's te bezoeken terwijl de mannen neerstrijken bij Starbucks. Ik zoek nog iets voor een bruiloft volgende maand en vind bij Macy's een outfit en een paar schoenen bij Dillards; is dat ook weer geregeld. De film blijkt spannend en onderhoudend te zijn en ik blijf het commentaar en reacties van de Amerikanen uit de zaal steeds weer geweldig vinden hier in de States; het brengt echt een glimlach op mijn gezicht. Na de film kijken we nog wat rond voor we terug naar huis gaan. De mannen koken vanavond Italiaans terwijl de dames op het terras genieten van een lekker glaasje rode wijn: this is the life!

WEG MET VLOOIEN (of aanverwant gespuis)!

Loek en ik hebben al een dag of wat last van 'een paar' bultjes op onze onderbenen die als een gek jeuken. Nu terugdenkend is het begonnen toen de temperatuur hier omhoog ging en het weer echt zomer werd. In eerste instantie dachten we dat de muggen het op ons gemunt hadden maar ik ben bang dat dit die beestjes niet aangerekend mag worden. Vannacht hebben we geen van beiden een oog dicht gedaan omdat we het allebei te druk hadden met krabben! Toen het vanmorgen licht werd bleken de 'paar bultjes' zich te hebben vermenigvuldigd en uitgebreid over onze hele benen en polsen/handen. En nee, aan de persoonlijke hygiene kan het niet liggen want we gaan tenslotte 2x per dag onder de douche ;-) Nadat we vanmorgen vroeg bij Denny's hebben ontbeten besluiten we toch maar even langs een pharmacy te gaan om iemand te laten kijken. We stoppen bij de eerste de beste CVS pharmacy en lopen meteen naar achter, naar de apotheek. Nadat ik mijn rechterbeen op de toonbank heb geslingerd (ben toch nog leniger als ik dacht ;-) en deze grondig is geinspecteerd zegt de apotheker dat het inderdaad verdacht veel lijkt op vlooienbeten (jakkie). Als we vertellen dat we in een huur villa zitten kijkt hij meewarig (het schijnt dus meer voor te komen). Veel is er niet aan te doen helaas en we krijgen een zalfje mee tegen het jeuken. Nou daar zijn we klaar mee. We hadden voor vertrek s morgens ale het beddengoed al van het bed gehaald inclusief sprei en deze in de wasautomaat op standje 'heel heet' gegooid. Vanmiddag het matras en de vloer goed zuigen en de airco op laag zetten met de fan aan en maar hopen dat de beestjes dan de geest geven. Het zou natuurlijk ook nog huismijt kunnen zijn. Afijn vastbesloten onze pret hier niet door te laten vergallen zijn we CVS uitgelopen en in een schaduwplekje meteen gaan smeren. Vervolgens gingen we verder richting Punta Gorda waar we op een boot een dolfijnen spot cruise (zeg je dat zo?) wilden gaan doen. We hadden daar een foldertje van en eenmaal aangekomen in fisherman's village vertelde een opgewekte dame van de 'cruise' maatschappij ons dat die toer alleen maar op vrijdag was... Grrr... waarom zetten ze dat nou niet in de folder? Wel was er vandaag een lunch cruise en of we daar dan interesse in hadden? Ehhh nou nee want we hadden net flink ontbeten bij Denny's en de gedachten aan een 4 gangen lunch over een uurtje of 2 was net iets teveel van het goeie. Dus gingen we onverrichte zaken, nog steeds her en der krabbend, weer verder. We tuften richting Englewood omdat ik in mijn acheterhoofd had dat daar ook nog zo'n dolfijnen-spot-cruise-boot-geval zat. En inderdaad vlak voor de brug naar Manasota Key zagen we het bord. Alleen ... de kapitein was niet op zijn boot. Een andere aanwezige vriendelijke booteigenaar melde ons dat als we naar de betreffende boot zouden toelopen, we daar informatie folders zouden vinden en een telefoonnummer wat we zouden kunnen bellen. Zo gezegd, zo gedaan... alleen, geen folders meer beschikbaar en toevallig heeft ook niemand van ons zijn mobieltje bij vandaag. Het is niet onze dag vandaag. We cruisen dus nog maar wat verder naar het noorden op de uitkijk naar andere bootfiguren maar niks hoor en voor we het weten zitten we in Sarasota. We besluiten het nog eens te proberen op Siesta Key. Maar ook hier vangen we bot. Dus hebben we ons 'verdriet' verdronken in een heerlijk plaatselijke koffie shop en de Key verder verkend. Laat in de middag zijn we weer thuis. Heb op internet de site en het e-mail adres gevonden van de kapitein van de boot in Englewood en hem een mailtje gestuurd, kijken of we morgen of overmorgen nog mee kunnen. Nog even lekker van de rust bij de pool genoten en wat gedronken. Verder al het beddengoed gewassen, het hele huis met de stofzuiger bewerkt en Andy, de manager, gemailed en uitgelegd wat er hier aan de hand is. Dan is het tijd om de keuze te maken waar vanavond gaan eten: keuzes, keuzes .. het leven is toch moeilijk soms ... het wordt Perkins deze keer en na het eten wippen we nog even bij Wallmart binnen om wat boodschappen te doen. Ook hebben we azijn gekocht om op de beten te smeren (de vanmorgen gekregen zalf werkt maar heel kort namelijk) en de een of andere spray om het huis mee te bewerken en de populatie nog aanwezige vlooien langzaam verder mee uit te roeien ... wordt weer vervolgd!

RELAXEN; GEWOON DOEN!

Gisteren (vrijdag) hebben we een relax dag gehouden. Na al het shoppen, slenteren en niet te vergeten het her en der passen van allerlei kleding in de outlet de dag ervoor was een beetje bijkomen wel nodig! s Morgens dus lekker buiten op het gemakkie ontbeten en wat rond het huisje gehangen. s Middags hebben we de strandspullen ingeladen en zijn we naar Manasota Key gereden, hier niet ver vandaan. Bij Blind Pass Park hebben we een stekkie op het strand gezocht (niet zo moeilijk want er is strand genoeg en maar weinig mensen) en zijn daar gewapend met een parasol en factor 30(!) neergestreken. Het was zeker de meest warme dag tot nu toe maar het briesje van zee maakte het zeer aangenaam. Het water van de golf van Mexico heeft nog steeds een lekker temperatuurtje zodat je, als het zweet je uitbreekt en je aan je handdoek blijft plakken, lekker kunt gaan afkoelen in het water. Om niet per ongeluk voor rode kreeften te worden aangezien, hebben we ons verblijf toch maar wat beperkt; zoiets moet je langzaam opbouwen. Weer thuisgekomen hebben de mannen vanuit onze tuin in de tuin van de overbuurtjes een Florida bobcat zien lopen die nieuwsgierig op onderzoek was. We hebben lekker gedouched en zijn tegen de avond naar Port Charlotte gereden om een hapje te eten en wilden daarna naar de film. Het leek wel of de hele jeugd uit Port Charlotte en omgeving zich bij de bioscoop verzameld had, sommige al compleet uitgedosd voor Halloween; een schouwspel aan zich! Het was er zo druk dat we maar besloten om een andere avond te gaan en zijn de Mall nog maar even ingedoken ...

SHOP TILL YOU DROP!

Vandaag was het zover; Shop Till You Drop! Met andere woorden we gingen een dagje 'outletten' (we hebben er meteen maar een nieuw werkwoord voor verzonnen want WERKEN is het zeker ;-) Na het ontbijt hebben we eerst gecheckt of de kofferbak van de auto wel helemaal leeg was en gingen we vrolijk op weg naar de Miromar Outlet tussen Naples en Fort Myers. Aangezien er 140 (!) winkels zijn daar besloten we eerst op zoek te gaan naar de winkels die we zeker niet wilden missen. Steeds maakten we tussendoor tripjes terug naar de parkeerplaats om onze aanwinsten in de auto te stoppen. Aan het eind van de dag was de oogst dan ook niet gering... Tussendoor hebben we onszelf getrakteerd op een cappucino danwel frappocino bij Starbucks. Aan het eind van de dag waren we wel toe aan iets sterkers en moest aan de inwendige mens natuurlijk ook gedacht worden dus streken we neer bij het La Bamba Mexican Restaurant, mooi gelegen aan het water. Mechie en ik gingen voor een Margarita (hmmmm) en de mannen voor een cola light (de een moest rijden en de ander was solidair). We hebben er daarna heerlijk gegeten en om het eten te laten zakken deden we nog een laatste rondje outlet voor we weer naar huis reden waar we AL onze tassen, zakken en aanverwante artikelen als veroverde prooien het huis in sleepten (het was maar goed dat het al donker was!). Lekker nog even buiten gezeten om de moeie voetjes te laten rusten, luisterend naar onbekende geluiden van Mozes die in en om het meer bezig was zijn maaltijd van de dag bij elkaar te sprokkelen...

MYAKKA RIVER STATE PARK

Het lijkt wel routine te worden, iedere morgen zijn we zo rond 8 uur netjes allemaal op. Vandaag gaan we niet naar een ontbijttent maar komt de ontbijttent bij ons. Met andere woorden ik ga vandaag de keuken eens verkennen en kijken of ik de boel aan de praat krijg. Een ontbijtje lijkt me dan het makkelijkst om mee te beginnen en niet meteen de hele kiet te verbouwen. We hadden de avond tevoren al bij Walmart inkopen gedaan en ik had de eieren, bacon, sausage en tomaatjes klaar liggen voor de mannen. Wij dames besloten een keer op de gezonde toer te gaan en kozen voor de toast met smuckers jam ;-) en vers fruit hmmmm (we zijn tenslotte in Florida niet waar). Wonderwel ging alles vlekkeloos, de eitjes 'over easy', de tomaatjes nog rood, de sausage gebakken en crispy, maar ja de bacon..... die was wel heel erg crispy en well done! Hmmm daar moet nog op geoefend worden. Onze turbo toaster spuwt er steeds 4 tegelijk uit dus dat werkte ook als een tierelier, glaasje jus, lekker bakje koffie en ontbijt 'by the pool'; wat wil een mens nog meer. Mozes liet zich niet zien, die was na zijn nachtelijke escapades (wanneer ze op jacht gaan naar een lekker hapje) schijnbaar moe en bleef uitslapen. Na het ontbijt zijn we naar het Myakka River State Park gereden. We wilden eens gaan kijken of we wat familieleden van Mozes tegenkwamen. Wow, wat is dat een mooi park. We zijn er echt de hele dag zoet geweest. Je kunt er fietsen, een kano huren, met een tram en gids rondrijden en met een airboot en gids over het noorder meer toeren. Wij hebben eerst het visitor center bezocht, altijd de moeite waard indien aanwezig. Hier vind je veel informatie over wat er allemaal te zien en te doen is. Ook kun je hier een film kijken over het park en is er een overzicht van de bewoners van het park, in dit geval waren er dat nogal wat zoals veel snappy's, vogels, slangen (meest giftig), wasbeertjes, herten, uilen enz... Daarna zijn we zelf rond gaan rijden en zijn gestopt waar we wilden. De 'nature trail' (duur: ongeveer 40 min. tot 1 uur) is zeer de moeite waard. Je loopt door een dicht begroeide hammock en komt er werkelijk geen mens tegen. Je bent alleen met de geluiden van de wildernis. We hadden onderweg gekozen om met de airboat over het meer te gaan (er was gewoon niet genoeg tijd om alles te doen op een dag) maar tegen de tijd dat we daar aankwamen bleek dat de laatste tour al geweest was zo vertelde ons een vriendelijke, nogal ruig uitziende, meneer die klaarblijkelijk iets te vertellen had daar. Terwijl we een beetje besluiteloos bleven staan kwam de ranger die de tocht verzorgde er ook bij en zei dat hij wel wilde gaan. De ruig uitziende baas ging overstag als er minimaal 8 mensen mee zouden gaan. We zouden het een half uurtje geven om te kijken of er nog meer late klanten kwamen. En ja hoor, na een half uurtje waren we precies met 8 man en dus klommen we op de boot en gingen we voor onze bijna prive toer. Geweldig! Het meer bleek huis te bieden aan zo' n 500 alligators en we hebben met velen kennis gemaakt. Zo lagen er op de kant te zonnen maar zwom er ook vanalles om de boot. Na de boottoer hebben we het park weer verlaten en zijn via de kust weer afgezakt naar het zuiden met een stop in Venice. Hier hebben we een stukje langs het strand gewandeld en over de vispier waar iemand net een joekel van een vis naar boven haalde. Loek heeft ook nog een school dolfijnen langs zien zwemmen (wij stonden net aan de andere kant natuurlijk). De zon was inmiddels aan het zakken en een swingend muziekje lokte ons naar Sharky's On The Pier. We hadden geluk en konden nog een tafeltje bemachtigen waar we een heerlijke margarita hebben gedronken. Toen de zon bijna onderging zijn we het strand opgelopen en echt schitterende foto's kunnen trekken. Als de zon onder is, is het ook meteen donker en dus zijn we onze weg weer vervolgd, nog wat boodschapjes gedaan en gegeten bij Denny's. Bij het afrekenen kregen we nog een leuke verrassing: 20% korting op de rekening! Je merkt echt dat iedereen probeert klanten te lokken en terug te laten komen. De avond ervoor hadden we bij het Outback Steakhouse bijvoorbeeld 2 drankjes voor de prijs van een gehad. Het was een lekkere zwoele avond dus hebben we na thuiskomst nog lekker buiten gezeten voor de luiken weer dicht gingen om goed uit te rusten voor de dag van morgen: Outlet dag! ;-)

MOZES...

Ik ben gisteren niet meer aan het blog toegekomen omdat we vrij laat terug waren. Het was een zwoele avond en dus hebben we lekker buiten, onder het genot van een glaasje koude Zinfandel, naar de mooie sterrenhemel zitten kijken en hebben we natuurlijk de dag even doorgenomen...

We zijn eerst gisterenmorgen in de telefoon geklommen en hebben Hertz weer gebeld omdat we toch graag een rent-a-wreck wilden hebben MET navigatie systeem zoals we ook gereserveerd hadden. We deden dit welliswaar met pijn in ons hart omdat we wisten dat we de Cadillac weer moesten inleveren en ik moest Loek dan ook zowat van het stuur af trekken maar weten waar we heen rijden zonder discussies en zonder kaart woog toch zwaarder. We konden bij het filiaal van Hertz in Port Charlotte terecht en besloten meteen die kant op te gaan en onderweg een ontbijttent te zoeken. We kwamen een Denny's tegen en dat werd meteen de eerste stop. Met gevulde maagjes ging het verder naar Hertz. Het omruilen ging moeiteloos, en de tuut die we nu meekregen was een Lincoln Marquis met North Carolina nummerplaten. Het bouwjaar kunnen we niet precies achterhalen maar vermoeden dat dit toch enige jaren geleden moet zijn geweest. Afijn, er zit inderdaad een navigatiesysteem in en dus nemen we hem (was ook de enige tuut die ze in dat formaat hadden staan dus de keuze was iet wat beperkt). Met weemoed kijken we allemaal nog een keer verliefd naar de Cadillac die alweer geduldig staat te wachten op het volgende baasje. Omdat dit toch weer een redelijk deel van de ochtend gekost heeft, besluiten we de rest van de dag maar in de buurt te blijven en zetten, onder begeleiding van Truus, koers naar Boca Grande. Het warmt nu lekker op, het zonnetje schijnt en het begint allemaal weer aardig op Florida te lijken zoals we dat kennen. In Boca Grande hebben we lekker gewandeld en de boel verkend. Natuurlijk ook het oude light-house een bezoekje gebracht. Als we s middags weer terug naar onze villa willen tuffen wil de handrem (lees voetrem) niet ervan af. Wat we ook proberen de Lincoln blijft voet bij stuk houden. We zien onze geest al kruipen: WEER Hertz bellen, een sleepwagen om de auto weg te slepen en ons natuurlijk... we krijgen het steeds warmer. Maar dan komt de verlossing, ergens schuin onder het stuur console zit een hendeltje en jawel hoor, een vriendelijk drukje is al genoeg om de hand/voet rem spontaan in het gareel te laten springen. Wat een opluchting, we kunnen weer. Thuis aangekomen strijken we buiten neer. In het gastenboek staan verhalen over een alligator die gespot is in ons meertje in de achtertuin. Sommige gasten hebben hem gezien, anderen weer helemaal niet en sommige gasten hebben het beest(je) iedere dag gezien. Wij hebben het meertje al meerdere keren helemaal afgetuurd maar behalve vogeltjes, springende vissen en aanverwante artikelen niks gespot hoor totdat .... we ineens voelen dat we niet meer alleen zijn en een paar ogen ons aankijken, we kijken om en ja hoor daar is ie dan: Mozes. De alligator is zo genoemd door een aantal vorige bewoners van dit pand omdat hij in het riet aan de kant van het meertje zou wonen. Hij kijkt ons nieuwsgierig aan met een blik van 'zo, zo, zijn jullie de nieuwe bewoners hier'. Hij blijft echter netjes in het water dobberen, lang genoeg om op de gevoelige plaat te worden vastgelegd en besluit dan weer onder te duiken. Mozes, onze huisaligator dus, je kunt maar een huisdier hebben niet waar. Ben benieuwd of hij zich nog een keer laat zien en of hij hier echt alleen woont en geen verdere familieleden heeft meegenomen. Na al deze opwinding hebben we ineens allemaal zin in een echte steak ;-) en besluiten richting Port Charlotte te rijden. We vallen binnen bij het 'Outback Steak House', hebben daar heerlijk gegeten en om het eten te laten zakken hebben we daarna nog een rondje 'Mall' gedaan onder het excuus dat we nog steeds iets zoeken om aan te trekken op Twan's bruiloft volgende maand en dus nodig research moeten doen. We hebben al wat leuke dingen gezien (het zal ook eens niet). Na thuiskomst hebben we de gebruikelijke panel discussie gehad over 'waar gaan we morgen naar toe?' en besloten naar het Myakka River State Park te gaan. Ik ga nu dus maar snel douchen zodat we wegkunnen, tis tenslotte al 10.00 uur... wordt weer vervolgd ...

TUUT TUUT HENG HENG ...

Vandaag zijn we weer rond 8 uur op en om 9 uur helemaal klaar voor vertrek. Na uitgechecked te zijn laten we Ft. Myers achter ons en ontbijten bij de IHOP in Bonita Springs. Hier is ook een Hertz filiaal in de buurt en we besluiten ons daar te melden met het verhaal over onze niet afsluitbare auto. Na ons relaas te hebben gedaan komen we daar helaas niet verder. De Hertz medewerker melde ons dat hij op zijn vroegst die middag een vervangende auto voor ons zou kunnen hebben. Omdat we er weinig trek in hadden om er een halve dag te blijven rondhangen besloten we door te rijden en op advies van de Hertzman terug te gaan naar het vliegveld in Ft. Myers omdat men daar meer auto's ter beschikking had. Zo gezegd zo gedaan. Na een rondje airport, (we dachten makkelijk bij Hertz te kunnen komen via de arrival terminal maar dat bleek niet het geval) toch maar via 'car return' geprobeerd en daar uitgelegd dat we de auto niet kwamen inleveren maar wilde vervangen. Geen probleem, tenminste .... Wij naar binnen en netjes in de rij. Toen we aan de beurt waren, uitgelegd wat het probleem was. Natuurlijk konden we een vervangende auto krijgen dat was geen probleem. Een full-size hadden ze niet dus kregen we een 'Cadillc' aangeboden, alleen zonder navigatie systeem die we op onze oorspronkelijke huurauto wel hadden en wel erg makkelijk vonden. Maar op de luchthaven hadden ze geen enkele auto meer voorhanden met het never lost systeem dus dat beloofde wat voor het vervolg van onze reis (richtinggevoel van een grassprietje, geen kaart enz). De man van Hertz op de luchthaven adviseerde ons om morgen een van de andere Hertz filialen hier in de buurt te bellen en te informeren of zij niet een auto met navigatie systeem hadden staan (hoezo van het kastje naar de muur?) Maar goed, we moesten verder en dus gingen we in onze Cadillac op weg en vooral op zoek naar het huis wat we gehuurd hadden in Rotonda. Onderweg nog wat boodschappen gedaan bij Walmart en weer verder. Rotonda gevonden en uiteindelijk, tot onze grote opluchting ook het huis. Het is hier echt schitterend, we hebben lekker op het gemak alles uitgepakt en de boel verkend. Vanavond bij een locale Italiaan heerlijk gegeten en nu zit ik hier achter de PC het blog bij te werken. Hopelijk is het morgen inderdaad (zoals beloofd) warmer en moeten we ons vanavond nog maar eens bedenken wat we morgen gaan doen; doorrijden met onze Cadillac zonder truus of deze toch maar gaan omruilen voor een exemplaar met... Nachtje over slapen dan maar! Wordt vervolgd. ....

EERSTE DAG EN BRRR TOCH EEN BEETJE FRISJES

Vanmorgen, zondag morgen dus, waren we om 8 uur echt wakker. Voor die tijd ook al een paar keer een luik opengehad maar die viel dan toch weer vanzelf dicht dus er maar aan toegegeven. Om 8 uur opgestaan, de buurtjes wakker gemaakt, koffie gezet en lekker gedouched. Ook het blog bijgewerkt met het verhaal over gisteren, onze reisdag. Om 9 uur stonden we allemaal met knorrende magen klaar voor het ontbijt. Omdat Loek vandaag jarig was, mocht hij kiezen waar we ons eerste ontbijtje zouden gaan verorberen en hij koos voor Denny's. Volgens Truus bleek er eentje niet al te ver van ons hotel te zitten en dus gingen we op weg. Het was redelijk frisjes vanmorgen trouwens. Deze Denny's bleek in oude 'diner' stijl te zijn en we voelden ons net alsof we terecht gekomen waren in een aflevering van 'Happy Days'. Het enige wat ontbrak was de Fonz! Na het gebruikelijke 'how many?' en ons antwoord '4' was het tijd om de ontbijtkaart uit te pluizen terwijl het water ons in de mond liep.. Maar het gevoel in een tv-serie terecht gekomen te zijn bleef aanhouden. De serveerster kreeg ruzie met de manager en het tempo van de bediening was moordend (niet dus) omdat er maar een serveerster overbleef om iedereen te bedienen en letterlijk van hot naar her vloog. Maar ons humeur was niet kapot te krijgen. Na alles wat wat we de vorige week hebben meegemaakt waren we gewoon blij dat we er zijn, hier in sunny Florida, het was de eerste dag en we waren van plan om relaxed te acclamatiseren ... Een grote mok koffie en enige tijd later kwam onze bestelling dan toch en konden we aanvallen! Na het ontbijt besloten we om Sanibel en Captiva Island te gaan verkennen. Echt warm was het nog niet en men vertelde ons dat dit 'frisse' weertype 2 dagen zou aanhouden voor het weer op zomer begint te lijken. Op ons gemakkie reden we eerst richting de oude vuurtoren en hebben we na deze te hebben bewonderd en gefotografeerd uit alle hoeken nog een stukje langs het strand gewandeld. De volgende stop was de 'tourist information' altijd en overal een aanrader voor handige tips en bezienswaardigheden. Gewapend met een kaart met daarop alle punten die onze interesse hadden gingen we weer op weg. De meeste tijd hebben we doorgebracht in het JN Darling National Wildlife Refuge. Helaas geen dolfijnen gezien maar wel een wasbeertje, roze lepelaars en horseshoe crabs. Ook een trail gelopen en gewoon genoten van de rust. Inmiddels kwamen we er achter dat we een mankementje aan onze huurtuut hadden; de kofferbak wilde niet op slot en dat is natuurlijk linke soep als er koffers of andere dingen van waarde inliggen. Laat in de middag, we konden het niet laten, hebben we nog even rondgesnuffeld in een kleine outletcenter in Ft. Myers (je moet je tenslotte toch goed voorbereiden niet waar ;-) Uiteraard is er toch het een en ander blijven plakken. Op de terugweg in Ft. Myers Beach nog even gaan kijken op Times Square, in geen enkel vergelijking met de gelijknamige plek in New York kan ik melden, en de pier afgelopen. Inmiddels begon het langzaam donker te worden en de magen begonnen weer te knorren, hoogtijd om voor vulling te zorgen. Lekker gegeten bij een Perkins Restaurant & Bakery en natuurlijk een glaasje wijn gedronken op Loek's verjaardag. Terug in het hotel nog een afzakkertje genomen en een potje 'gekwartet'; ja echt waar (hoe melig kan je zijn!) Besloten om morgen toch maar terug naar Hertz te gaan om de auto om te ruilen voor een exemplaar die wel normaal af te sluiten is...

REISDAG ... ALTIJD VERMOEIEND ...

Na een toch wat onrustige nacht, zijn we zaterdagmorgen helemaal op schema om 9 uur richting Dusseldorf vertrokken. Een makkie vanuit Valkenburg, ongeveer een uurtje rijden, tenminste als er onderweg niks gebeurd; files of zo en tja die verwacht je op Zaterdag niet. Wel dus. Ook de duitsers timmeren letterlijk en figuurlijk aan de weg en doen dat bij voorkeur in het weekend. Maar goed we hadden tijd zat en lieten het gelaten over ons heenkomen. Dit was de eerste keer dat we vanaf Dusseldorf International Airport vlogen dus was het even zoeken naar onze gereserveerde parkeerplaats, P24. Eenmaal gevonden lazen we met iet wat ongeloof dat de parking 'vol' zou zijn en onze creditcard spuugde het apparaat ook met minachting uit. Na wat proberen, nog wat proberen toch maar op de HELLEP(!) knop geduwd. Een onbekende, kort afferig klinkende stem blafte ons tegemoet met de vraag wat het probleem was. Ondertussen, terwijl Loek in zijn beste duits het probleem probeerde duidelijk te maken, heb ik onze andere creditcard geprobeerd en ja hoor, die luste het apparaat wel! Pfff hele opluchting. Afijn vol was het er inderdaad en na een plaatsje gevonden te hebben, al onze koffers, tassen en aanverwante artikelen verzameld te hebben gingen we op zoek naar de shuttlebus die ons naar de terminal zou brengen. Dit ging gelukkig helemaal vlekkeloos. Dusseldorf bleek een moderne luchthaven te zijn en groter als ik had gedacht. Zoals je in Duitsland mag verwachten is alles efficient en goed geregeld. Zo waren er 10 (!) incheck balies beschikbaar bij Air Berlin wat de wachttijd tot echt een minimum beperkte. De dames achter de balie waren uiterst vriendelijk en voor we het wisten waren we alweer op weg naar de security, de volgende stap. Hier wel een wachtrij en geduldig sloten we aan in de rij. Mijn fototas werd aan een grondige inspectie onderworpen en ik ook want natuurlijk begon ik te piepen. Meestal is het Mechie aan wie die eer ten deel valt maar deze keer kwam de rest er zonder kleerscheuren vanaf. Op naar een van de laatste opstakels dus; de paspoort controle die geheel pijnloos verliep. Na een beetje in de duty free winkel te hebben rondgedoold en te hebben besloten om ons niet te laten verleiden tot enig aankoop, zijn we lekker een hapje gaan eten.

In tegenstelling tot wat er op onze boekingsuitdraai stond, vlogen we niet met LTU Airlines maar met een Airbus A330 van Air Berlin zelf. Als echte charter betaamt natuurlijk iet wat krap maar de vlucht verliep heel voorspoedig, het personeel was bijzonder vriendelijk en dus verder niks op aan te merken. De luchthaven van Fort Myers was groter als ik dacht, om de een of andere reden had ik het in mijn hoofd zitten dat het maar een klein regionale luchthaven zou zijn. De immigratie en douane faciliteiten waren ook zo gepiept en dus gingen we op zoek naar Hertz waar we onze 'rent-a-wreck' gehuurd hadden. De autoverhuurstations bleken aan de overkant van de arrival hal te liggen en ook hier waren we zo klaar. We hadden een full-size auto met truus gehuurd en kregen een 'Nissan Altima 2.5 liter' mee met het Hertz 'Never lost' systeem... Natuurlijk hebben we truus meteen aan het werk gezet en het adres van ons hotel ingevoerd. Zonder dwaalsporen en netjes via een Walmart Supercenter (voor de eerste boodschapjes) heeft ze ons voor de lobby van het Holiday Inn in Fort Myers Beach afgeleverd. Hier was het ook allemaal goed geregeld. We werden verwacht en de sleutels van onze kamers lagen al klaar. 2 kamers naast elkaar, ook wel zo handig. Na nog een glaasje of twee te hebben gedronken ging het licht al vrij snel uit; een reisdag ... toch altijd vermoeiend ....

DE STAND VAN ZAKEN

Na een aantal emotionele dagen en veel geregel, annuleren, en weer boeken zijn we er bijna. Het is vandaag een rare dag omdat we natuurlijk nu onderweg naar New York zouden moeten zijn en ik hier gewoon thuis achter mijn laptop zit. Omdat ik alles voor onze reis zelf geregeld had, betekende het ook dat ik alles zelf moest annuleren en een schriftelijke bevestiging moest regelen dat we geannuleerd hebben om e.e.a op de annuleringsverzekering te kunnen verhalen. Een hele klus op zich. Ik ben er maandag maar voor gaan zitten en begonnen. Gisteren werd duidelijk dat er toch nog hele nette en vooral menselijke bedrijven zijn (zelfs in deze tijd van crisis) die proberen op een snelle goede manier de reserveringen terug te draaien en gewoon terugbetalen terwijl ik alleen maar voor de verzekering die schriftelijke bevestiging vroeg ervan uitgaande dat er verder niks te regelen zou zijn. United Airlines was de eerste die reageerde, zonder meer toezegde de vlucht te annuleren en het bedrag te restitueren. Ook USAreisen.de waar we de auto hadden gehuurd scheen mijn, in het pannenkoeken duits, opgezette mailtje begrepen te hebben en zegde ook toe om het volledige bedrag terug te betalen. Incento, de tussenpersoon die de treinreis van New York naar Washington geregeld had waren ook welwillend en betalen de kosten ook volledig terug. Op deze manier blijft er niet veel over om te verhalen op de annuleringsverzekering dacht ik nog ;-) Maar ja, de hotels in New York en Washington had ik natuurlijk gereserveerd via 'Priceline' en in hun voorwaarden staat duidelijk dat er absoluut geen restitutie gedaan kan worden in wat voor omstandigheden ook. Eigenlijk wel duidelijk want zij garanderen de hotels natuurlijk de afname van de kamers waarop geboden wordt. Maar goed met een schriftelijke bevestiging van annulering ben ik ook tevreden dacht ik nog en dan ga ik daar wel mee aan de slag bij de verzekering. Dus beide hotels gemailed. Van Washington nog niks teruggehoord tot op dit moment, dus daar moet ik weer achteraan (hoe blijf je bezig) maar van het Wyndham Garden Hotel- Manhattan Chelsea West kreeg ik wel een hele vriendelijke medelevende mail terug met de mededeling dat gezien de uitzonderlijke situatie zij vinden dat de kamers gewoon geannuleerd moeten worden en zij daarover wel in conclaaf zouden gaan met Priceline. En waarachtig, tot mijn grote verbazing kreeg ik gisteren een e-mail van Priceline dat het hotel contact met hen had opgenomen en zij, bij hoge uitzondering, akkoord zijn met het annuleren van de kamer en de kosten per omgaande zullen terugboeken. Ook van het
Ground Zero Museum Workshop in New York en Senator Webbs kantoor in Washington zijn er mooie betuigingen van medeleven binnengekomen.

Maar wat nu? Na overleg met z'n vieren waren we tot de conclusie gekomen dat we allemaal toch wel heel erg toe waren aan 'even eruit' en we hadden natuurlijk nog de villa in Rotonda geboekt staan die we particulier via een echtpaar uit Engeland geboekt hadden. Na met hen contact opgenomen te hebben en de huurdatum van de woensdag naar de maandag te hebben verzet (wat gelukkig kon), zijn we op zoek gegaan naar een passende vlucht. De prijskaartjes voor vluchten naar Florida waren nu wel heel anders als toen ik onze originele vlucht geboekt heb maar ja, je zit nu dan ook vlak voor vertrek. Toen kwam ik terecht op de site van Airberlin en die hadden een goeie aanbieding met vertrek op aanstaande zaterdag van Düsseldorf naar Ft. Myers in Florida. Perfect natuurlijk omdat dit aan de golf van Mexico ligt en we daar ook moeten zijn. Na overleg die vlucht meteen ter plekke geboekt. De kennel van de hond gebeld en de data aangepast, nieuwe huurauto geregeld en de parkeerplaats op Düsseldorf omgezet. Nu moeten we alleen nog een hotel zien te regelen voor de eerste 2 nachten en de laatste nacht. De laatste nacht hebben we besloten te laten tot we daar zijn; we kijken dan gewoon of en waar we iets leuks tegenkomen. De eerste 2 nachten wilde ik wel geregeld hebben omdat we gewoon allemaal moe zijn en niet na aankomst daar nog op zoek willen gaan naar onderdak. Via 'Hotwire' heb ik gisteren een 3* hotel geboekt in Ft. Myers Beach, direct aan het strand. Het is het Holiday Inn geworden. Heb natuurlijk eerst via Priceline geprobeerd te bieden op een 3* hotel in Ft. Myers Beach en ben gegaan tot $79.00 voor een kamer maar mijn bod werd niet geaccepteerd. Via Hotwire betalen we nu $75.00 per kamer per nacht, een goeie deal dus. We zijn er bijna dus als het gaat om het regelen van ... alleen de ESTA formulieren nog aanpassen, de vouchers en bevestigingen uitprinten ... en dan kunnen we hopelijk a.s. Zaterdag alsnog vertrekken, met een heel dubbel gevoel en een zwaar hart, dat wel.

10 - 9 - 8 .... D(EPARTURE) - DAY!

Het aftellen is nu echt begonnen. In het weekend hebben we de sleutelcode voor onze villa in Rotonda ontvangen, dus daar moeten we nu als het goed is 'gewoon' naar binnen kunnen. De e-tickets voor de treinreis van NYC naar DC zijn ook doorgekomen, is dat ook mooi geregeld, en vrijdag ontving ik nog een e-mailtje van het kantoor van senator Webb dat met betrekking tot de aangevraagde rondleiding door het witte huis we nog even geduld moeten uitoefenen want we horen echt maar heel kort van te voren (geschat wordt 1 week) of dat op de gewenste dag doorgang kan vinden... blijft spannend dus! Eerst maken we ons op voor ons bezoek aan New York en we hebben er allemaal heel veel zin in :-)