REISDAG ... ALTIJD VERMOEIEND ...

Na een toch wat onrustige nacht, zijn we zaterdagmorgen helemaal op schema om 9 uur richting Dusseldorf vertrokken. Een makkie vanuit Valkenburg, ongeveer een uurtje rijden, tenminste als er onderweg niks gebeurd; files of zo en tja die verwacht je op Zaterdag niet. Wel dus. Ook de duitsers timmeren letterlijk en figuurlijk aan de weg en doen dat bij voorkeur in het weekend. Maar goed we hadden tijd zat en lieten het gelaten over ons heenkomen. Dit was de eerste keer dat we vanaf Dusseldorf International Airport vlogen dus was het even zoeken naar onze gereserveerde parkeerplaats, P24. Eenmaal gevonden lazen we met iet wat ongeloof dat de parking 'vol' zou zijn en onze creditcard spuugde het apparaat ook met minachting uit. Na wat proberen, nog wat proberen toch maar op de HELLEP(!) knop geduwd. Een onbekende, kort afferig klinkende stem blafte ons tegemoet met de vraag wat het probleem was. Ondertussen, terwijl Loek in zijn beste duits het probleem probeerde duidelijk te maken, heb ik onze andere creditcard geprobeerd en ja hoor, die luste het apparaat wel! Pfff hele opluchting. Afijn vol was het er inderdaad en na een plaatsje gevonden te hebben, al onze koffers, tassen en aanverwante artikelen verzameld te hebben gingen we op zoek naar de shuttlebus die ons naar de terminal zou brengen. Dit ging gelukkig helemaal vlekkeloos. Dusseldorf bleek een moderne luchthaven te zijn en groter als ik had gedacht. Zoals je in Duitsland mag verwachten is alles efficient en goed geregeld. Zo waren er 10 (!) incheck balies beschikbaar bij Air Berlin wat de wachttijd tot echt een minimum beperkte. De dames achter de balie waren uiterst vriendelijk en voor we het wisten waren we alweer op weg naar de security, de volgende stap. Hier wel een wachtrij en geduldig sloten we aan in de rij. Mijn fototas werd aan een grondige inspectie onderworpen en ik ook want natuurlijk begon ik te piepen. Meestal is het Mechie aan wie die eer ten deel valt maar deze keer kwam de rest er zonder kleerscheuren vanaf. Op naar een van de laatste opstakels dus; de paspoort controle die geheel pijnloos verliep. Na een beetje in de duty free winkel te hebben rondgedoold en te hebben besloten om ons niet te laten verleiden tot enig aankoop, zijn we lekker een hapje gaan eten.

In tegenstelling tot wat er op onze boekingsuitdraai stond, vlogen we niet met LTU Airlines maar met een Airbus A330 van Air Berlin zelf. Als echte charter betaamt natuurlijk iet wat krap maar de vlucht verliep heel voorspoedig, het personeel was bijzonder vriendelijk en dus verder niks op aan te merken. De luchthaven van Fort Myers was groter als ik dacht, om de een of andere reden had ik het in mijn hoofd zitten dat het maar een klein regionale luchthaven zou zijn. De immigratie en douane faciliteiten waren ook zo gepiept en dus gingen we op zoek naar Hertz waar we onze 'rent-a-wreck' gehuurd hadden. De autoverhuurstations bleken aan de overkant van de arrival hal te liggen en ook hier waren we zo klaar. We hadden een full-size auto met truus gehuurd en kregen een 'Nissan Altima 2.5 liter' mee met het Hertz 'Never lost' systeem... Natuurlijk hebben we truus meteen aan het werk gezet en het adres van ons hotel ingevoerd. Zonder dwaalsporen en netjes via een Walmart Supercenter (voor de eerste boodschapjes) heeft ze ons voor de lobby van het Holiday Inn in Fort Myers Beach afgeleverd. Hier was het ook allemaal goed geregeld. We werden verwacht en de sleutels van onze kamers lagen al klaar. 2 kamers naast elkaar, ook wel zo handig. Na nog een glaasje of twee te hebben gedronken ging het licht al vrij snel uit; een reisdag ... toch altijd vermoeiend ....